قیسی

    می دانی؟! زخم باید هوا بخورد. باید هوا بخورد که خونش خشک شود، باید هوا بخورد که بهتر شود. اما می دانی، جایش همیشه می ماند. زخم مثل قیسی است. وقت گل و میوه ات که گذشت، چین های صورتت که به بار نشست، سفیدی که به موهایت دوید، مثل کوهی که برف بر سرش بنشیند، زمستانت که رسید؛ گاهی عزیزی مهمانت می شود...

   گاهی عزیزی مهمانت می شود و البته وقت نوبرانه نیست، خیلی گذشته از بهارت. آن وقت ذوق زده از صندوقچه عمرت قیسی و کشمشی تعارف اش می کنی، آن وقت آن قیسی های هوا خورده، آن زخم های هوا خورده به کارت می آیند.

گاهی زخم کامت را شیرین می کند، مثل قیسی!