پیامبر

به دروازه بهشت که رسیدم کفش ها را کندم. عادت اهل طور است، خودت که بهتر می دانی. همه برای چیدن میوه های بهشتی آمده بودند و من پی روشنایی. عادت اهل طور است، خودت که بهتر می دانی. پی کلیم شدن آمده بودم. قسمتم سکوت شد. کاش من هم پی میوه ای آمده بودم.
راستی! کفشهایم را ندیده ای؟