به دروازه بهشت که رسیدم کفش ها را کندم. عادت اهل طور است، خودت که بهتر می دانی. همه برای چیدن میوه های بهشتی آمده بودند و من پی روشنایی. عادت اهل طور است، خودت که بهتر می دانی. پی کلیم شدن آمده بودم. قسمتم سکوت شد. کاش من هم پی میوه ای آمده بودم.
راستی! کفشهایم را ندیده ای؟
راستی! کفشهایم را ندیده ای؟
